Poesía 2011 - 2012

Erasoz eraso

Erasoz eraso

Denbora nardatzen ari da, bere bidea lastertu nahiz

Bainan nik ez dut horren beharrik

Lekuko ez baitut izan nahirik.

“agur, ni banoa”

hegaldaka, suzko loreak eskutan

haizeak erretzen dizkidan eskuak loretan

igerikan, joaldun maitea, gare-boia loturik gerritan

Aireak urrunera ereman dezadan banoazu

Ene gorputz busti bezain idorra badoazu

Bainan ene gogoa eta zentzua erreketan egon nahi du

Harriz harri kunkatzen nauen ur jauzietan sarturik

ezker-eskuin ur arin bezain eztiak bogaturik

itsaso egartsuaren bidea betiko harturik

ene zai dagoen bihotz urtsu gaziaren taupadak entzunik

 

Bat-batean gostua ezin saminagoa egina zait ahoan

Itsasgoraren indarra gainerasotzen ari zait buruan

Gero eta bortitzago, ezin gehiago, bukatu artio

Bi indarrek tinkatu naute, bat gazia, behekoa

Bestea eztia goiko mendikoa, gelditzeko agindua.

Biek bat egiten nautela dasumat

Ene izaitearen arrazoina banabarit

Denak pusaka, builaka, bultzaka eta indarka.

 

Denbora nardatzen ari da, bere bidea lastertu nahiz

Bat-batean dena gelditu baita, inertziaz, bahikeriz

Eta nik orain zer egin badakit, hasi igeriz

Atzeraka igeriz, bikarrez, martxa arinez

Urik irents ez dezadan, korrenteek ene azpitik iragan daitezen

Eta etorkizunik ikus ez dezadan, iragana garbiki ager dakidan

Aintzinera abiatu nahi baitut

Lekukoa izan gabe

Ni aurrean egon gabe

Eta ur indarrak heien artean elkar suntsitzen diren bitartean

Ni banoa!

Lurrartzeraino baidoa

Ene korpitz sanoa

Berriz ere desegin dituen erasoa eta arazoa

Bainan beti uretan biziko den arbasoa.

 

Noizko betiko uhaldea?

Benetan salbatuko nauena

Erasotzaileak itoko dituena

Eta pakean utziko gaituena.

Badakidalako herri eta hizkuntzen ama

Ez dela inoiz hilko

Ez dutela zenduko

Eta legezkoa den legea betiko dela beteko.:

Euskara ama eta Euskal herria iturria bizirik betiko!

Ama ez delako inoiz hiltzen,

nahiz eta seme alabek zauriturik bizitzera kondenatzen.

Eta etsaiek haien legez eta ekintzez hiltzera epaitzen